Kinesiotaping logopedyczny to zaplanowana aplikacja plastra na twarz, która ma wspomóc terapię logopedyczną poprzez mechaniczne działanie na poszczególnych obszarach mięsniowych. Kinesiotaping po raz pierwszy został użyty w 1988 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu.
Kinesiotaping, innymi słowy: „plastrowanie dynamiczne” polega na przyklejeniu specjalnie do tego przeznaczonego hipoalergicznego plastra na skórę w miejscu, gdzie chcemy wykonać pewien naciąg, by rozluźnić lub wzmocnić poszczególne mięśnie. Kinesiotaping możemy stosować u pacjentów w każdym wieku, zarówno u maluszków i pacjentów dorosłych.
W jakich przypadkach stosuje się kinesiotaping logopedyczny?
U pacjentów:
- z obniżonym napięciem mięśniowym, np. w obrębie warg;
- u dzieci śliniących się, oddychających ustami;
- z tyłożuchwiem;
- z przodożuchwiem;
- z trudnością z pionizacją języka;
- ze wzmożonym napięciem mięśniowym;
- z bruksizmem;
- z zaburzeniem połykania,
-z niektórymi wadami wymowy, np. seplenienieniem bocznym, międzyzębowym;
- z porażeniem nerwów twarzowych;
- z dysfunkcjami stawu skroniowo-żuchowego, np. przeskakiwaniem, bólem, szczękościskiem.
Jak widzicie, plastrowanie dynamiczne można stosować w wielu przypadkach, jednak zawsze należy wiedzieć w jakim celu chcemy je zastosować. Przyklejanie plastra „od tak” nie przyniesie nam oczekiwanych efektów. Ważnych jest wiele aspektów, o których musimy wiedzieć przed, w trakcie i po aplikacji plastra na mięśnie.
Przed aplikacją plastra należy:
- zaopatrzyć się w plastry do tapingu. Polecam te hipoalergiczne, kupowane ze sprawdzonych źródeł: sklepów medycznych, sklepów z zaopatrzeniem dla fizjoterapeutów;
- uprzedzić pacjenta o tym, w jakim celu aplikujemy plaster. Należy opowiedzieć dokładnie i ze szczegółami o sposobie aplikacji, możliwych działaniach niepożądanych oraz o tym, jak długo trzeba nosić plaster i w jaki sposób bezpiecznie go ściągnąć;
- zapytać pacjenta o alergie, przebyte choroby skórne (trądzik, otwarte rany, duże pieprzyki w miejscu aplikacji);
- dobrze jest mieć pisemną zgodę pacjęta na zabieg kinesiotapingu (warto w tej zgodzie zawrzeć informacje o potencjalnych skutkach niepożądanych - choć pamiętajcie, kinesiotaping jest stosunkowo bezpieczną metodą wspomagającą);
Po kwestiach formalnych zabieramy się do pracy. Wiemy, co chcemy osiągnąć plastrowaniem i na które mięśnie powinniśmy przykleić plaster.
Co dalej?
- oczyszczamy skórę od pudru, potu i owłosienia;
- wycinamy odpowiedni rozmiar plastra;
- aplikujemy plaster w miejscu początkowym, wykonujemy odpowiedni naciąg i przyklejamy w miejscu końcowym;
- chwilę dotykamy plaster dłonią (plaster pokrywa cienka warstwa hipoalergicznego kleju, który aktywuje się pod wpływem ciepła).
Należy wiedzieć, że taśma może być przyklejona u obu osób w tym samym miejscu i u jednej osoby będzie działać na rozluźnienie mięśni, a u drugiej na wzmocnienie napięcia mięśniowego. Dzieje się tak, ponieważ istotną sprawą jest punkt początkowy, czyli miejsce od którego rozpoczynamy aplikację plastra oraz kierunek rozkurczania i skurczania się mięśnia.
Odpowiedni naciąg plastra – czyli jaki?
W trakcie aplikacji taśmy trzeba ją odpowiednio naciągnąć. Przyklejamy taśmę w punkcie początkowym, wykonujemy naciąg, a potem przyklejamy do punktu końcowego. Nie ma jednego, odpowiedniego naciągu. Czasami naciągamy tak, by taśma powiększyła się o 25% a czasami nawet o 50%.
Czy plastrowanie działa?
Zdecydowanie tak! Jednak, żeby prawidłowo stosować taping powinniśmy najpierw dobrze przeanalizować anatomię twarzy pacjenta, zdiagnozować problem oraz określić w jaki sposób możemy zaaplikować plaster, tak, by pomóc. Warto udać się na specjalistyczne szkolenie, w trakcie którego przypomnimy sobie jak „ruszają się” mięśnie oraz z jaką siłą naciągu naklejać taśmę.
Polecam zainwestowanie w dobre pozycje książkowe:
1. Szyja i głowa. Podręcznik dla studentów i lekarzy. Anatomia prawidłowa człowieka, J. Walocha (red.), Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego 2013
2. Taping. Zastosowanie kliniczne. Techniki. Efekty terapii, R. Ilbeygui, Edra Urban & Partner 2018.
